Weer thuis
De dag daarna zijn we met de Greyhound bus de grens naar Amerika overgestoken. Iedereen uit de bus, bagage uit de bus, alle papieren weer mee, gesprekje met de douane beambte wat je komt doen, de hele riedel weer. Gelukkig mochten we weer het land in. In Buffalo hebben we een auto gehuurd en zijn terug gereden naar Chicago in twee dagen. Onderweg hebben we nog overnacht in een State Park aan Lake Erie (één van de andere grote meren). In een yurt. Een soort tipi tent, maar dan een beetje anders. Een geraamte met stokken, met een doek erlangs en wat bedden, een lamp en een koelkastje binnenin. En een magentron natuurlijk. Bekijk de foto maar.
De rest van de dagen zijn we in Chicago gebleven en hebben we daar de stad (nog beter) bekeken, zijn nog een dag naar een ander natuurpark geweest met allemaal kloven en heb ik natuurlijk een klein afscheidsfeestje gehouden voor een hoop mensen die ik heb leren kennen daar.
En nu dus weer thuis. Mijn stageverslag(en) nog afronden en voorbereiden op m'n volgende stage, gewoon weer in Nederland.
Iedereen bedankt voor jullie reacties, het was erg leuk om af en toe een berichtje uit Nederland te ontvangen.
Groetjes, Nicole
Research
Nog maar een weekje en dat zit mijn stage er alweer op! Het is nu echt constant lekker weer (25+ graden), dus van het weekend staan nog een tripje naar de Indiana Dunes en een bbq bij het strand gepland. Dat is ook een beetje hoe de afgelopen weekenden eruit zagen: veel buiten, strand, hardlopen, fietsen. Vorige week was de Run for the Zoo, waar ik met mijn huisgenoot en een vriendin 10km heb gerend, deels door de dierentuin dus. Dat was... warm! Maar met een tijd van 52.30 mag ik niet geheel ontevreden zijn. En de brunch achteraf was ook erg goed!
Voor degenen die het interessant vinden vandaag iets meer achtergrond over de stage opdracht die ik hier doe:
Er wordt hier in het lab veel gewerkt aan onderzoek naar verbeteringen voor revalidatie van patienten na een beroerte (stroke). Na een beroerte kunnen patienten veel vooruitgang boeken door veel oefeningen en trainingsprogramma's, maar toch blijven erg veel mensen met gestoorde arm, hand, been en voet functie leven, naar schatting tussen 30 en 60%. Er zijn verschillende technieken die gebruikt worden bij revalidatie, waarvan elektrische stimulatie van de spieren er één is. Het is bewezen dat wanneer een patient tijdens de revalidatieoefeningen geholpen wordt door het stimuleren van de juisten spieren, de resultaten beter zijn.
Er is echter ook geen grote groep patienten die helemaal geen beweging meer met hun hand en vingers kunnen maken, ook langere tijd na de beroerte. Voor hen zijn de revalidatieprogramma's met
elektrische stimulatie minder effectief (omdat ze vrijwillig dus eigenlijk geen beweging kunnen maken). Daarom wordt er hier gewerkt aan een soort exoskelet of apparaat of ‘mouw' voor patienten met
een ernstig verstoorde handfunctie. Iets wat ze permanent kunnen dragen in plaats van alleen voor training. Door de juiste (combinatie van) spieren te stimuleren moet het voor hen mogelijk zijn
weer (grove) handbewegingen uit te voeren.
De stimulatie zal worden aangestuurd door de kleine nog aanwezige vrijwillige spierspanningen (EMG) op te vangen. Dit is weer een ander deel van het project, waar iemand anders aan werkt.
Voor mijn onderzoek ben ik op zoek naar de juiste combinatie van spieren om de hand te laten openen en een functionele grijp beweging te maken. Bij ernstig verlamde patienten zijn de elleboog, pols en vingers in relaxte houding geflext, gesloten: openen (extensie) is dus de moeilijkste taak. Door te testen wat mensen vrijwillig kunnen doen en wat het effect is van stimulatie van verschillende combinaties van vinger, duim en pols extensor spieren, probeer ik de beste combinatie te vinden.
Bij 15 patienten heb ik met behulp van oppervlakte elektroden de handspieren gestimuleerd en met behulp van een camera en infra-rood markers op de hand kan ik achteraf de bewegingen van de hand
volgen. Bij het berekenen van alle posities kwam een hoop vector wiskunde kijken, dus ik heb mijn ‘afstand-van-punt-tot- vlak', ‘parallelle-vlakken-door-punt' etc. weer goed opgehaald.
Hetgene waar ik me nu op richt is hoe ver de hand kan openen (afstand tussen duim en wijsvinger). Ik hoop dat één van mijn combinaties van spieren die ik gestimuleerd heb significant beter is dan
wat de patienten zelf konden, maar omdat veel van mijn proefpersonen (welliswaar langzaam) toch vrij ver konden komen, kon dat nog wel eens lastig worden... Ik had eigenlijk wat meer mensen moeten
hebben die echt geen beweging in hun hand hebben, maar van tevoren, tijdens het selecteren van de proefpersonen was het vaak lastig in te schatten hoe goed ze waren.
Ik ben nu bezig met het laatste deel van mijn data-analyse en moet donderdag mijn eindpresentatie geven hier. En dan ga ik volgende week zaterdag Arjan van het vliegveld halen en is het tijd voor nog twee weekjes vakantie voor ik terug naar Nederland kom!
Groetjes, Nicole
PS: heb ook weer een paar foto's geupload.
Rare Amerikanen
‘How are you?'
Waarom, waarom wil iedereen weten hoe het met je gaat? Als je echt een gesprek met iemand aangaat, oké. Maar elke ‘Hi' wordt hier gevolg door ‘How are you?'. Voor mij nog steeds een beetje raar als
je iemand tegenkomt op n de hal. En bijvoorbeeld de caissiere bij de supermarkt. ‘Hi, how are you?' En dan hoor je te zeggen: ‘Good, and you?'. Maar het maakt mij niet zo veel uit hoe het met de
caissiere gaat, en het gaat de caissiere weinig aan hoe het met mij gaat, ik wil gewoon mn boodschappen afrekenen. Daarnaast vragen ze vaak ook nog hoe het winkelen was vandaag, of ik alles kon
vinden etc. Heel gastvriendelijk, een stuk vriendelijker dan de gemiddelde Albert Heijn caissiere, maar toch.. Als je haar bij alle 3 mensen voor je hetzelfde gesprekje hoort voeren, is het toch
niet zo vriendelijk meer.
Al moet ik hierbij wel zeggen dat ik Amerikanen over het algemeen vriendelijk vind. Mensen zijn bereid je te helpen. Toen ik bijvoorbeeld zondag met een paar mensen een route ging fietsen en we
stil stonden om de route te zoeken, kwamen meerdere voorbijgangers vragen of ze ons konden helpen.
Peanut butter
Niets mis met een boterham met pindakaas. Een lepel met pindakaas zul je mij niet zien eten, maar als je het echt heel lekker vindt snap ik dat ook nog. Maar hier gaat echt overal pindakaas in!
Koekjes, chocolade, ijs, cakes, overal kan pindakaas in. Iedereen houdt hier van pindakaas, als je iemand blij wilt maken met wat lekkers koop je iets met pindakaas en is succes gegandeerd. Dus als
je pindakaas fan bent: ga naar de VS!
Koude koffie
En dan bedoel ik niet van die frappuchino of ice koffie met meer melk en suiker dan koffie. Dat kun je ook in Nederland krijgen. Nee, het gaat hier om koude koffie. Letterlijk: koffie zetten, koud
laten worden, liefst wat ijsklontjes erin en drinken maar. Genoeg mensen die een kop koude in plaats van warme koffie drinken elke ochtend. Ik heb een slokje geprobeerd en nee, ik ben geen koffie
drinker, maar dit was echt heel vies. Iemand in Nederland die zich voor kan stellen dat koude koffie lekker is? Met ijsthee werkt het trouwens precies hetzelfde. Als je ergens ijsthee bestelt is de
kans groot dat je ‘thee zetten, af laten koelen, ijsklontjes erin' thee krijgt.
Verkeersregels
Aangezien ik aardig wat fiets, heb ik te maken met verkeersregels. In Nederland is misschien wel de bekendste regel: ‘Rechts gaat voor', op een gelijkwaardige kruising. Die regel kennen ze hier
ook, maar wat hier belangrijker is, is wie het eerst het kruispunt nadert. Niet echt bevorderend voor de verkeersdoorstroming, want in de praktijk komt het erop neer dat iedereen stil gaat staan en
brutaalste het eerst het kruispunt oversteekt. Het feit dat hier alle gelijkwaardige kruisingen ‘4-way-stops' zijn, maakt het niet makkelijker. Vanuit elke richting staat er dus een STOP bord. Blij
dat ik geen auto heb! Als fietser kun je redelijk doorrijden, omdat een auto een stuk langzamer optrekt, laten ze fietsers meestal voor. (Of omdat ze fietsers eng vinden?)
Milwaukee, verjaardag, baseball...
Afgelopen dinsdag was mijn verjaardag! Toch wel raar om dan zo ver van huis te zijn, maar ik heb een leuke dag gehad, met heel veel berichtjes uit Nederland. Dank jullie wel daarvoor! :D Ik moest natuurlijk gewoon werken dinsdag, maar heb wel even met mn ouders en Arjan kunnen bellen gelukkig. Om toch ook hier een beetje mijn verjaardag te vieren ben ik 's avonds met een groepje vriendinnen van de universteit en mijn huisgenootje uit eten geweest. En verder heb ik de halve dag taartjes en cakjes gegeten, want waar het in Nederland normaal is dat jij trakteert op je verjaardag, wordt je hier juist door anderen getrakteerd op cake. Smaakte goed!
De dag na mijn verjaardag ben ik met mn huisgenootje naar een baseball wedstrijd geweest. De Chicago Cubs tegen de Philadelphia Phillies in het antieke stadion van de Cubs, Wrigley Field. Er zijn twee grote baseball clubs hier in Chicago, de Cubs en de White Sox. En ookal doen de White Sox het over het algemeen een stuk beter, de Cubs wedstrijden worden beter bezocht. Ze spelen zo'n 3 thuiswedstrijden per week en het stadion zit altijd zo goed als vol ('s middags of 's avonds). Komt vooral doordat de sfeer beter schijnt te zijn dan bij de Sox, wat een modern stadion buiten het centrum heeft. De Cubs hebben de wedstrijd van afgelopen woensdag jammerlijk met 9-2 verloren, maar het was tof om bij de wedstrijd aanwezig te zijn!
Verder ben ik vorig weekend de stad uit geweest, naar Milwaukee. Er zijn veel dingen te doen en zien ook buiten Chicago, maar aangezien ik geen auto heb, zijn de meeste dingen voor mij
onbereikbaar. Om toch wat te zien van de omgeving ben ik vorige week zaterdag met de bus naar Milwaukee gegaan, 2 uur rijden van hier, ook aan Lake Michigan. Ik had wel eens van Milwaukee gehoord
en dacht dus dat het ook echt een drukke stad was, maar het was er behoorlijk stil. Dat komt waarschijnlijk deels doordat ik de drukte in Chicago gewend ben, maar er waren daar minder mensen op
straat dan in een gemiddeld Nederlands dorp op zaterdagmiddag. Een rare ervaring. De stad is ook niet zo heel groot, dus ik was er redelijk snel doorheen gelopen.
Milwaukee staat bekend om de bierbrouwerijen, waarvan er echt heel veel zijn. Om nog wat onder de mensen te komen had ik bedacht een rondleiding te doen in één van die brouwerijen. Bij Lakefront
Brewery (liggend aan de rivier, niet aan het meer), was het wel druk! De tour ging door de kleine brouwerij en een tourguide (Chuck: baseball petje, bierbuik, pul in de hand) vertelde een heel
verhaal, waarvan een deel ook over bier ging. Tussendoor moesten we natuurlijk allerlei soorten bier proeven die daar gebrouwen werden. Was een erg geslaagde tour! De meeste andere mensen kwamen
daar uit de buurt en vonden het wel grappig dat ik ‘helemaaal uit Nederland' daarheen was gekomen.
Omdat de rondleidingen maar tot 2 uur / half 3 startten was het nog aardig vroeg op de middag toen ik daar klaar was. Daarna ben ik daarom naar het Art Museum geweest. (Niet de meest logische
volgorde, dat geef ik toe.) Het Art Museum vond ik vooral een erg mooi gebouw, zie ook de foto's. Misschien dat sommige mensen de brug voor het museum herkennen: inderdaad, er staan ook drie van
deze exemplaren (maar dan wat groter) in de Haarlemmermeer. Deze zelfde architect heeft ook het museum ontworpen. Na het museum bezoek was het weer tijd om terug naar Chicago te gaan.
En gisteravond heb ik een schildpad race gezien. Wat? Ja, schildpad race. Een bar hier om de hoek is in de hele stad bekend omdat ze af en toe een schildpad race hebben. Bij elk drankje wat je koopt krijg je lootjes en als jouw lootje getrokken wordt, wordt je gekoppeld aan één van de 6 schildpadden. Als jouw schildpad wint krijg je een t-shirt. Helaas werd geen van mijn lootjes getrokken, maar het was bizar om te zien. Zie ook hiervoor de foto's.
Voor de rest van het weekend weet ik nog niet precies wat ik ga doen, maar in ieder geval niet naar het centrum van de stad. De NAVO bijeenkomst is hier zondag en maandag en men doet heel hard z'n best om mensen uit de stad te krijgen. Straten zijn afgesloten, openbaar vervoer rijdt deels niet, overal politie en veel demonstraties overal. Al een aantal dagen. Veel gebouwen zijn ook gesloten en er waren al extra veiligheidsmaatregelen in mijn universiteits gebouw (ik heb nu 3 pasjes nodig om binnen te komen). Maandag blijf ik dus waarschijnlijk ook thuis werken.
En toen kwam er een olifant met een hele grote snuit.... volgende keer meer!
New York!
Aan het einde van de middag kon ik inchecken in het hostel en ging ik op zoek naar wat mensen met wie ik 's avonds op pad kon. Toch wel raar om dan in je eentje in zo'n groot hostel (700 bedden) rond te lopen. Uiteindelijk ben ik met iemand van mijn slaapzaal en een vriend en vriendin van haar naar een bar geweest. De hele bar was onder de grond en naast dat er live muziek was speelde iedereen er spelletjes: rummicub, tafeltennis, sjoelen, kaarten etc. Wij hebben scrabble gespeeld (toch wel lastig in het Engels) en gepoold.
Vrijdagavond dus nog niet zo veel van de stad gezien, maar dat kwam zaterdag! Vanuit het hostel werden allerlei activiteiten georganiseerd, waaronder een grote tour op zaterdag. Jerry, een gepensioneerde New Yorker liet mij en ongeveer 15 andere toeristen New York zien. En we hebben veel gezien! We vertrokken 's morgens 10.00 en waren na een geweldige dag pas na middernacht weer terug. We zijn begonnen in Brooklyn, daarna de Brooklyn Bridge over richting Ground Zero waar nu 7 nieuwe gebouwen van het World Trade Center worden gebouwd. (WTC 1 is vanaf maandag weer het hoogste gebouw van New York.) Daarna richting Wallstreet en Battery Park, de punt van Manhattan om de gratis ferry naar Staten Island te nemen. Daarmee vaar je langs het vrijheidsbeeld en Ellis Island. De hele tour kostte slechts 10 dollar, dus het was absoluut low-budget. We zijn nergens bij toeristische attracties naar binnen geweest, maar wel bij een paar kerken en een kustgallery. En we hebben vooral veel rondgelopen en verhalen gehoord over verschillende plekken. Geen ellelange verhalen gelukkig, maar Jerry was erg enthousiast over zelfs kleine dingen. Zo zijn we 's avonds een hotel binnen geweest waar je met de lift naar de 48ste verdieping kon. Iedereen verwachtte en uitzicht over Times Square, maar dat was er niet. Het ging om de lift, die inderdaad ook gaaf was. De lift had glazen wanden en ging in de open ruimte van de lobby naar boven, met veel lampjes. Jerry heeft wel 10 keer enthousiast geroepen: 'Look at the elevator, it's great!'. Zie ook de foto!
Verder hebben we 's avonds gegeten bij een heel klein Indisch restaurantje, waar we allerlei kleine gerechtjes kregen, in 5 gangen. Erggg goed! Daarna gingen we naar Times Square met de metro. Wat een licht als je daar de metro uit komt! Het was al lang donker buiten, maar daar leek het wel weer dag. Overal schermen met reclames, posters en video's. Groot! En druk! Wat er nou echt te beleven valt weet ik nog steeds niet precies, maar het was wel indrukwekkend.
We hadden een erg leuke groep met mensen van over de hele wereld, van New Zeeland en de Filipijnen tot Chili en mijzelf en een Duitse jongen als enige Europeanen. We hebben erg veel lol gehad en aangezien drie vrouwen hier in Chicago wonen (maar een paar kilometer van mijn appartement!), hebben we afgesproken hier nog een keer wat te gaan eten.
Zondag was het gelukkig wat warmer weer, want hoewel het vrijdag en zaterdag zonnig was, was het wel ‘waarom-heb-ik-geen-handschoenen' weer. Koud! Zondag ben ik met een Colombiaans meisje van de groep van zaterdag nog een keer Central Park door gelopen en toen kon gelukkig zelfs mijn jas uit. Daarna zijn we nog doorgelopen naar Rockefeller Center, want ik kon New York natuurlijk niet verlaten zonder daar of bij de Empire State Building naar boven te zijn geweest. Aangezien Rockefeller dichterbij was en schijnbaar veel rustiger is, zijn we daar naar de 70ste verdieping gegaan. Super mooi uitzicht over de stad! Central Park aan de ene kant, Lower Manhattan, Empire State Building en het vrijheidsbeeld (verderop) aan de andere kant. En gelukkig inderdaad niet zo druk, dus ruimte genoeg om rustig op de drie hoogste verdiepingen rond te kijken.
Na nog wat meer rond gelopen te hebben moest ik zondag aan het einde van de middag weer richting het vliegveld en was ik even voor middernacht weer in mijn appartement in Chicago! Het was een super mooi weekend en voor mij nu lang genoeg. Nu weer gewoon aan het werk op de universiteit, waar ik nu twee proefpersonen heb gehad voor mijn onderzoek. Maar over alles hier in Chicago volgende keer meer!
Groetjes, Nicole
PS: Voor foto's, klik hier:http://nicolevanklink.reismee.nl/fotos/115380/new-york/
Lente in Chicago
Het kabinet is gevallen, maar ik krijg er niet bijster veel van mee. Naast af en toe nu.nl te lezen en heel af en toe De Wereld Draait Door kijken via internet, speelt Europees nieuws hier geen rol. Ik kijk vaak het nieuws op tv 's morgens en lees een krantje op weg naar de universiteit, maar veel meer dan een halve pagina of een half minuutje nieuws van buiten de VS (of eigenlijk buiten Chicago) zit er niet in. Maar ter vergelijking: de stad Chicago telt 2,6 miljoen inwoners, het hele stedelijk gebied (inclusief voorsteden) 9,5 miljoen. Een heel land opzich! Alle grote tv zenders (CBS, ABC, NBC, Fox) hebben hun eigen Chicagoland versie, met eigen nieuws shows en commercials.
Qua stage ben ik bijna op de helft en alles gaat zo z'n gangetje eigenlijk. Door de weeks probeer ik 's morgens op tijd op te staan en met de bus en nog een bus of bus en metro naar de universiteit te komen. Als het mee zit ben ik in iets meer dan 30 minuten van huis naar werk, als het verkeer tegen zit doe ik er soms een uur over. Door op tijd te beginnen kan ik 's middags ook op tijd stoppen, als ik wil. Ik ga één of twee keer in de week 's avonds na stage hardlopen met een groepje mensen vanuit een sportwinkel bij mij in de buurt. Niet echt een training, maar meer een groep mensen die allemaal tegelijk een rondje gaan lopen.
Daarnaast gaan we soms met een groepje mensen van het lab eten, zo hadden we afgelopen donderdag een potluck party bij iemand thuis. Ik kende de term ook niet, maar het idee is dat iedereen wat te eten meebrengt. Zo hadden we een hele tafel met (natuurlijk veel te veel) gerechten, waarvan ik het meeste nog nooit gezien had. Groenteschotels, rijstschotel, spinaziequiche, zelfgemaakt ijs. Ik had spaanse tortilla en koekjes gemaakt en iemand anders had zelfs stroopwafeltjes gekocht. Dat was erg gezellig! En buikpijn van al het eten aan het einde van de avond natuurlijk.
Van het weekend ook weer een verjaardagsfeest gehad. We gingen met een groep van de universiteit naar de straat met allemaal kroegen en clubs in de wijk Lake View, in de buurt van het stadion van de Cubs (één van de twee grote baseball clubs hier). Één lange straat waar het afgeladen is met mensen tot diep in de nacht.
Het wordt wel tijd dat het beter warmer weer wordt hier! De lente hier is afwisselend koud en warm: de ene dag 8 graden, de volgende dag 20. De ene dag vraag je je af waarom je een jas meegenomen hebt en de volgende vraag je je af waarom je je handschoenen thuis hebt gelaten. Maar de laatste week zijn er meer dagen rond 8 graden dan rond 20. En het waait hard! Zie ook de foto's. Ik ben ondertussen wel toe aan de dagen dat je je jas inderdaad thuis kan laten. Ik ben een beetje verwend de eerste weken dat ik hier was. Komend weekend ga ik naar New York! Dus ik hoop dat het daar een beetje warmer is, alleen hoorde ik dat er vandaag nog sneeuw is gevallen in de staat New York... We gaan het zien!
Groetjes, Nicole
PS: ik heb ook weer wat nieuwe foto's geupload
Nieuwe foto's
Naast heel hard aan mijn stageopdracht werken door de weeks, heb ik in het weekend wat verschillende plekken in de stad bezocht. Daarom dit keer geen uitgebreid verhaal, maar alleen een aantal foto's van de afgelopen weken.
http://nicolevanklink.reismee.nl/fotos/114173/nieuwe-fotos/
Groetjes, Nicole
Een paar weken verder
De afgelopen twee weken ben ik druk bezig geweest met het bedenken en plannen van mijn stageopdracht. Hopelijk kan ik over een week of twee beginnen met metingen. Wat ga ik dan precies doen? Het project gaat om de revalidatie van patienten die halfzijdig verlamd zijn na een beroerte. Er wordt hier gewerkt aan een systeem om de handfunctie van deze mensen te verbeteren, door de nog aanwezige spieractiviteit op te vangen en te gebruiken om de spieren in de hand en arm te stimuleren. Daardoor zullen de spieren samentrekken en kun je dus weer bewegen. Mijn opdracht hierin is om uit te zoeken welke spieren we precies moeten stimuleren om goede handbewegingen te krijgen.
Verder leer ik steeds meer studenten van het lab en de universtiteit kennen, waarmee ik bijvoorbeeld afgelopen weekend naar de kroeg ben geweest. Er was iemand jarig en dat wordt hier gevierd door met een grote groep vrienden naar de kroeg te gaan. Dat was erg gezellig en maakt de weekenden wat minder stil. Gister ben ik ook naar Millennium Park geweest: een groot park in het centrum van de stad met allerlei kustvoorwerpen, waarvan The Bean de bekendste is. Een grote boonvormig, glimmend ding midden in het park die de skyline weerspiegelt. Het weer heeft het ondertussen een beetje laten afweten, 10-15 graden en bewolkt, maar dat mag de pret niet drukken.
Wat echt opvalt in de kroeg is dat iedereen hier light bier drinkt. Bud ligth, Miller light, als het maar light is. Smaakt een beetje naar Nederlands festivalbier: waterig. Maar ja, als er maar niet te veel calorien in zitten natuurlijk! De helft van de reclames op tv is van fast food ketens: Mc Donalds, Wendy's, Dunkin Donuts, Subway, etc. Wat betreft het light bier gaat volgens mij gewoon de theorie op: hoe minder calorien je drinkt, hoe meer je er kan eten. Maar de andere helft van de reclames is van super gezonde, vol granen, fat free producten, of super geweldig grote sportscholen. Iedereen weet ook precies wat ie eet: ‘Ik eet dit, want er zitten veel eiwitten in'. Een veelgehoorde zin. Protein bars, vitamine pillen... Echt een haat liefde verhouding met eten dus. Ik heb ondertussen aardig normaal brood gevonden bij een bakkerij een stukje verderop, dus ik ben blij.
En, en, en! Ik heb een fiets! Iemand bij mij op mijn werkkamer heeft een tweede fiets die ik mag lenen! Dus sinds afgelopen weekend ben ik in het bezit van een (beetje kleine) mountainbike. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren aardig vaak aan mijn fiets gesleuteld, dus na een beetje klussen dit weekend doen de remmen het goed en staat het zadel op een aardige hoogte. Kan ik als het weer wat beter is langs het meer fietsen! Daar ligt een groot park, van noord tot zuid bijna 20 kilometer schat ik. Dat is ook eigenlijk de enige plek waar je echt veilig kan fietsen, want fietspaden kennen ze hier niet. Mijn tactiek is vooral niet op de ‘grote' wegen te fietsen, maar op de straat die daar parallel aan loopt, in de hoop niet van m'n sokken gereden te worden.
Ook heb ik een tripje naar New York geboekt. Het laatste weeken van april ga ik The Big Apple verkennen. Alleen, maar ik heb een bed geboekt in een hostel die ook veel excursies organiseert, dus ik ga er vanuit daar wel mensen tegen te komen om de stad in te gaan.
Voorlopig vermaakt ik me hier nog wel even. Morgen ga ik heel cultureel verantwoord met m'n huisgenoot naar het Art Institute, het één na grootste museum van de VS en ik heb nog wat andere uitjes in de planning.
Groetjes, Nicole
(Klussen aan m'n fiets, en ik heb zelfs al ruzie gehad met de rookmelder: ik voel me aardig thuis.)