Hoog tijd voor een update!

De zomer lijkt hier nu toch definitief over: een paar dagen geleden daalde de temparatuur in binnen één dag van boven de 20 naar onder de 10. Dat is wel even acclimatiseren kan ik je vertellen. Het ziekenhuis gebouw had daar nog meer moeite mee dan ik zelf; een aantal dagen was het binnen net zo koud als buiten en het ventilatiesysteem blies vrolijk koude lucht onze kamer in. Lekker koukleumen de hele dag dus! Gelukkig hadden ze vandaag het goede knopje gevonden en kon de jas binnen uit.

Voordat het koud werd, heb ik een weekend tripje gemaakt naar Quebec City en een klein dorpje vanuit waar je op walvis excursie kunt (Tadoussac). Met een groep van 11 vetrokken we op vrijdag ochtend richting Quebec in een minibusje van iets betere kwaliteit dan je in Azie aantreft. Quebec is een mooie stad! Waar Montreal pretendeert een ‘oud Europees centrum’ te hebben, heeft Quebec dat echt. Het is de enige stad in Noord Amerika waar de stadsmuren nog staan, en binnen die stadsmuren vind je ook echt een oude ‘Europese’ stad. Je hebt eerder het idee dat je door een stadje in de Alpen loopt, dan dat je je in een grote Noord Amerikaanse stad bevindt. Er scheen ook een mooie plek op de stadsmuur te zijn om de zonsondergang te kijken, maar helaas was onze tourguide niet zo’n snelle kok en was de zon al onder toen we op dat punt aankwamen.

De volgende dag stond het hoogtepunt van de trip op het programma: de walvisexcursie. Dat betekende eerst nog 3 uur in het minibusje, maar dit keer met een veel mooiere route dan van Montreal naar Quebec. Het was stralend mooi en warm weer die dag, maar voor we de boot op mochten kreeg iedereen een dikke jas en dikke broek aan. Op de zodiak boot kan het vast fris zijn bij minder weer, maar daar hadden wij met onze dikke pakken echt geen last van! De hele middag zijn we de baai rondgevaren, van de ene groep dieren naar de andere. Zeeleeuwen, dolfijnen en verschillende soorten walvissen hebben we gezien. Helaas komen ze niet zo ver boven water, dus de enige manier waarop je ziet dat ze heel groot zijn is dat er eerst een stuk rug boven water verschijnt, dan nog een stuk rug, dan een vin, dan nog een stuk rug, en dan misschien nog een keer een staart. Toch wel indrukwekkend!

Verder ben ik ook hier een aantal keer per week aan het hardlopen. De naam van de trainingsgroep (McGill Olympic) schept hoge verwachtingen, maar is stiekem de B groep van de universiteit. De A groep is het competitie team en traint absurt veel, maar ook mijn trainingen zijn pittig. De groep met mensen tussen 20 en 30 jaar en van verschillende niveaus is een leuke groep en het is fijn om weer te trainen. We hebben de laatste weken vooral getraind op de berg: op gras en grindpaadjes, veel (stijl) op en af. Naar boven rennen valt echt vies tegen, maar het begint langzaam te wennen. Afgelopen weekend was er een cross country wedstrijd (4 km) over ons trainingsterrein. Maar helaas, ergens aan het begin van het parcours moest je een geul over springen: dat ging bij mij goed, maar degene achter me had meer problemen, ik kreeg een duw en gleed op handen en knieen over het grindpad. Auw. Wedstrijd voorbij L. Behalve schaafwonden en blauwe plekken valt het uiteindelijk gelukkig mee. Over een paar weken een nieuwe kans!